Πολλά τα τρομερά, μα τίποτα

δεν είναι πιο τρομερό απ' τον άνθρωπο.

Κι αυτό γιατί πέρα στου Ποσειδώνα

τ' αφρισμένο πέλαγο,

και με νοτιά πηγαίνει

σχίζοντας τα φουσκωμένα κύματα,

και των θεών την υπερτάτη, την Γαία,

την άφθαρτη κι ακούραστη,

την κάνει να βλαστήσει με το αλέτρι,

χρόνο το χρόνο,

με το να βάζει τ΄ άλογα να οργώνουν.

Πιάνει τα ελαφρόμυαλα πουλιά,

παγίδες στήνει σ΄ αγρίμια,

και με δίχτυα περίπλεκτα

της θάλασσας τη φύση παγιδεύει

ο γνωστικός.

Και στον αγρό ολημερίς κι ολονυχτίς μηχανεύεται

και τα θηρία του Πανός παραμονεύει

και περνά λάσο

και στο ζυγό το βάζει, τ΄άλογο

το ίδιο και τον ταύρο τον ακούραστο.

Και να μιλά έμαθε κι ορμητικά να σκέφτεται

και δημιούργησε πόλεις και νόμους

και απ' τους πάγους και το κρύο

και της βροχής τα βέλη να φεύγει,

όλα τα κατορθώνει..

Και από αυτά που θα συμβούν στο μέλλον,

τίποτε δεν το χει ακατόρθωτο .

Του Άδη μόνον δε ξεφεύγει

κι ας έμαθε ν΄αποφεύγει

αγιάτρευτες αρρώστιες.

Όμως κι αν με τη σοφία μηχανεύεται

τέχνες ελπιδοφόρες,

σέρνεται πότε στο κακό και πότε πάλι στο καλό.

απόσπασμα από την Αντιγόνη του Σοφοκλή (332)

αποδ. Τάκης Παναγιωτόπουλος