Λουκιανός, Βίος Δημώνακτος, 19.4-20.7

Στην ερώτηση κάποιου, τι γνώμη έχει για τον ορισμό της ευδαιμονίας, είπε (ο Δημόνακτας) ότι ευδαίμονας είναι μόνον ο ελεύθερος. Εκείνος τότε αποκρίθηκε ότι πολλοί είναι ελεύθεροι. Ο Δημόνακτας απάντησε ότι “εκείνον νομίζω ελεύθερο, που δεν ελπίζει κάτι ούτε φοβάται”. Και πως είπε ο άλλος αυτό είναι δυνατό; Γιατί άπαντες είμαστε υποδουλωμένοι σε αυτά. Και είπε ο Δημόνακτας:

“Και βέβαια εάν κατανοήσεις τα ανθρώπινα, θα βρεις ότι αυτά δεν είναι άξια ούτε φόβου ούτε ελπίδας, αφού σε κάθε περίπτωση και τα δυσάρεστα και τα ευχάριστα έχουν τέλος”.

«Ἐρωτήσαντος δέ τινος, τίς αὐτῷ ὅρος εὐδαιμονίας εἶναι δοκεῖ, μόνον εὐδαίμονα ἔφη τὸν ἐλεύθερον· ἐκείνου δὲ φήσαντος πολλοὺς ἐλευθέρους εἶναι, Ἀλλ' ἐκεῖνον νομίζω τὸν μήτε ἐλπίζοντά τι μήτε δεδιότα· ὁ δέ, Καὶ πῶς ἄν, ἔφη, τοῦτό τις δύναιτο; ἅπαντες γὰρ ὡς τὸ πολὺ τούτοις δεδουλώμεθα. Καὶ μὴν εἰ κατανοήσεις τὰ τῶν ἀνθρώπων πράγματα, εὕροις ἂν αὐτὰ οὔτε ἐλπίδος οὔτε φόβου ἄξια, παυσομένων πάντως καὶ τῶν ἀνιαρῶν καὶ τῶν ἡδέων».

αποδ. Τάκης Παναγιωτόπουλος